Pierwsze meble w historii ludzkości były zapewne proste i funkcjonalne. Ludzie pierwotni z całą pewnością wykorzystywali w celach, w jakich dziś używamy mebli, naturalne lub ociosane czy oszlifowane odpowiednio kamienie, później kawałki drewna. Z czasem, wraz z rozwojem budownictwa, w coraz lepszych i stabilniejszych wnętrzach meble były tworzone w sposób coraz bardziej przemyślany i celowy. Wykonywano je w ten sposób by były lekkie, poręczne i praktyczne. Jednocześnie wciąż poprawiano komfort ich użytkowania tak, by stawały się coraz wygodniejsze. Znacznie później zaczęto zwracać uwagę również na wygląd mebli tak, by urządzane wnętrza były nie tylko wygodne, ale też estetyczne. W czasach baroku stopień ozdobności mebli osiągnął kulminację. Pod koniec XVIII i w XIX wieku zaczęto powracać do coraz prostszych linii tak, by odnajdywać elegancję w prostocie i harmonii poszczególnych elementów. W czasach secesji i późniejszych pojawiły się nowe pomysły tworzenia mebli, niekoniecznie pięknych i niekoniecznie funkcjonalnych, lecz przykuwających uwagę przez swoją oryginalność i pomysłowość. Przykładem mogą być meble zaprojektowane przez Stanisława Wyspiańskiego dla Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Meble te były celowo niewygodne tak, aby użytkownik nie miał ochoty na nich wypoczywać, lecz nieustannie przeżywał męki twórcze.
Meble dawniej i dziś
